Terugkomst naar Nederland
In maart 2012 zijn Marjan en Jetse na 7,5 jaar bikkelhard werken, teruggekomen naar Nederland. Ze voelde zich steeds minder veilig, het klimaat viel hen steeds zwaarder en ze wilde weer dichter bij hun kinderen en familie zijn.
Overal op aarde zijn er helaas mensen die, verblind door geld, alles doen om ‘de buit’ binnen te halen. Iemand die de stichting zeer na stond, wilde de SAB financieel uitkleden voor eigenbelang. In een land waar gerechtigheid afhangt van de hoogte van de steekpenningen, kunnen er dan heel vreemde situaties ontstaan. Daar wil je als buitenlander niet in terecht komen en bovendien hadden Marjan en Jetse hier al diverse praktijkvoorbeelden van gezien in de afgelopen jaren. Dankzij het doortastende optreden van Wouter Plomp, de toenmalige ambassadeur in Benin, stonden zij in no time op Nederlandse bodem en is hen, ook persoonlijk, veel leed bespaard gebleven. Daardoor konden ook vergaande financiële consequenties voor SAB voorkomen worden.
Wat niet wegneemt dat ze niets konden meenemen, geen afscheid konden nemen van geliefden en voor de bevolking van Boukombé leek het alsof we ‘met de noorderzon’ waren vertrokken. Het verdriet, de teleurstelling, het ongeloof, de nachtmerrie waar ze in zaten, dat is niet uit te leggen. Niet te begrijpen. Marjan en Jetse waren vluchtelingen die huis en haard hadden achtergelaten, inclusief hun honden… Ze weten nu hoe dat voelt. En dan nog hadden zij het geluk dat we terug konden naar ons geboorteland. Wat een rijkdom in zulke omstandigheden.
Dagelijks contact met mensen uit Benin bleef bestaan, dankzij telefoon en internet. En hoeveel verdriet er ook was, toch bleef ook de drive om te blijven helpen aanwezig. Gelukkig hebben we een super bestuur en ook een goede partner aan Kuweeri, dus weten we na al die jaren hoe we elkaar kunnen versterken.
Maar er moest ook brood op de plank komen en dus aan het werk in een eenvoudige baan. Gelukkig zijn ze gewend om met weinig tevreden te zijn. Dan wordt het leven weer enigszins normaal en lopen de dingen zoals het loopt. Echter na een zomer waarin Marjan zich niet helemaal oké voelde, kreeg zij op 3 oktober 2013 de mededeling dat haar oude kanker terug is gekomen en dat haar lichaam vol met uitzaaiingen zit. Gezien het gen is er geen genezing mogelijk, maar niets doen is geen optie. Daarom doet ze nu mee aan een onderzoekstrial in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Gelukkig lijkt de levensverlengende kuur aan te slaan.
Als u dit zo leest denkt u misschien: wat dramatisch allemaal. Maar deze medaille heeft ook een positieve zijde. Marjan kijkt terug op een fijn leven samen met Jetse en de kinderen, met ups en downs zoals een ieder. Ze zijn heel dankbaar dat ze – met uw steun – een kleine bijdrage aan deze wereld hebben kunnen leveren. Ook ervaren zij nu dat het spreekwoord ‘Wie goed doet, goed ontmoet’ nog altijd opgaat. Zoveel hulp en liefde als zij nu persoonlijk krijgen in deze toch wel lastige periode, doet hen ongelooflijk veel goed!
We gaan geen grote nieuwe projecten meer aan, maar we maken wel af waar we aan begonnen zijn. Met liefde in hun hart denken Marjan en Jetse terug aan een prachtige tijd daar, aan de betrokkenheid en hulp hier in Nederland en tot haar dood zal ze met Boukombé en zijn inwoners verbonden blijven.
