Groot feest en weer een beetje terug in het normale leven.

Nieuwe Honden

Nou, de dierenarts is teruggekomen om zijn excuses aan te bieden met een lokaal hondje als compensatie. We hebben even gedubd, maar hem toch maar geaccepteerd. Hij heet Whisky. Er moeten nog even wat ontstekingen behandeld worden, maar dat gaat wel goed komen. Inentingen kunnen we niet vinden hier, alleen rabiës, maar we zullen zien of we dat via Kara of Cotonou te pakken kunnen krijgen. Wisky is onze labohond geworden. De wachten zijn helemaal gelukkig.

Tevens heeft Jetse - via iemand in Natitingou - een puppy uit Cotonou op de kop getikt. Kruising met een Europees ras. We hebben geen idee hoe oud hij is of welk ras er door zit, maar hij heet Bruno (zie foto), springt iedereen naar de kuiten en ligt de rest van de dag aan mijn voeten te kluiven of te slapen.

Ik was echt helemaal down, zo zonder hond, dus wat was dat een verrassing toen Jetse een week geleden terug kwam uit Nati met onze Bruno. Grotere verrassing was niet denkbaar. Jetse was in een week tijd 4 dagen lang iedere dag naar Natitingou op en neer geweest omdat we erg veel onderhoud moesten plegen aan de auto. Hij is zelfs twee dagen lang met een lasser bezig geweest allemaal gescheurd en afgebroken materiaal te vervangen. Ik weet het allemaal niet en wil het ook niet weten. De auto is weer goed, dat is het voornaamste en als verrassing had hij een nieuwe hond voor me, dat is ook super.

Heleentje KIATTI:
Ze is weer terug op school. We hebben een heel gesprek gehad – voor zover mogelijke met iemand die zo onderdanig en verlegen is - en ze gaat het weer proberen. Heleentje wil graag in de vakanties bij ons komen logeren. Uitgezonderd tijdens de grote vakantie is dat verder geen probleem, dus met Kerst komt ze naar Boukombé.

Welkom terug en weer van start gaan
Afgelopen zaterdag is er een groot feest in Maison des Jeunes georganiseerd door het gemeentebestuur. Inclusieve dansgroepen. Reden, jawel, om te tonen dat men blij is dat wij terug gekomen zijn. We zijn “gedoopt” en hebben nu officiële Otamari-namen gekregen. Jetse heet : Dakapin = Hij die beseft, goed weet. En ik heet Bassaya = zij die het goede doet.

Men denkt dat we nu volgende week direct weer aan de slag gaan. Dat is jammer genoeg niet mogelijk. Zouden we dat doen dan zal er niets veranderen en blijven Jetse en ik nog steeds al het werk doen. Maar we zijn druk bezig om een kleiner kader op papier te zetten met de autoriteiten van Hopital de Zone, zodat duidelijk is wat wiens taken zijn, welke dagen ondergetekende op het Centre werkt en wie dan meehelpt. Het komt allemaal, ik heb er alle vertrouwen in. We hopen een december officieel van te herstarten. Maar ondertussen zitten we niet stil, denk dat a.u.b. niet. Genoeg andere dingen, alleen niet noemenswaardig in de column. Administratie, technisch onderhoud en bijeenkomsten over hoe nu verder spreken niet tot de verbeelding.

Zondag 29 oktober 2006
Céline (zie foto), is een kleine baby van begin september wiens papa steeds aan de poort kwam omdat zijn dochtertje niet kan eten. Ze spuugt steeds gal. Ik heb familie voor onderzoek en een dag of 10 geleden naar Tanquieta gestuurd. Vanmorgen na de kerk stond papa echter voor de poort. Hij had een fiets kunnen lenen van iemand en is naar Boukombe komen fietsen om te vertellen dat ze iets gevonden hebben op de röntgenfoto en de kleine meid gaat volgende week geopereerd worden. Prima, fijn dat papa me zo goed op de hoogte houdt. Ze ligt nu aan de sonde en krijgt afgekolfde melk toegediend. Papa vertelde dat onze drie patiënten die daar momenteel verblijven ( SIMBOLA is deze week ook nog niet terug gekomen van de controle en we hebben ook M’BOTIBEA heen gestuurd met een of ander abces) samen eten koken alle drie hun groeten zenden om te zeggen dat het hen goed gaat. Ik spreek af dat wij vrijdag over een week naar Tanquieta komen om te werken. Zijn kleine meid zal daar dan zeker nog zijn. Ben benieuwd, ook dat is lang geleden.

Hondenschool.
Isodore en ik gaan vanmiddag verder met de opvoeding van Wisky en Bruno. Iedere dag doen we samen wat oefeningen. Onze privé-hondenschool. Grote hilariteit onder het personeel, maar dat maakt niet uit. Ze komen allemaal kijken! Ik vind dat Isodore er erg geschikt voor is, heb gelukkig nog lesmateriaal liggen van Djodi, want het zakt allemaal snel weg, dat is een ding wat zeker is. Wodan hebben we nooit opgevoed, beter een niet opgevoede hond dan een slecht opgevoede hond, maar nu heb ik er wel weer even tijd voor. Het is toch nog niet zo gek dat we het kleine kader nog niet op papier hebben ?.

Vrouwen:
Ik stap naar buiten om te zien of Isodore er al is met Wisky en daar zit mijn hele tuin weer vol met vrouwen. Ik ben vanmorgen gewoon naar de kerk geweest, dus wat is er aan de hand?

Ze komen naar me toe en vertellen hoe fijn ze het vonden dat we gisteren officieel zijn “gedoopt” en in hun bevolkinggroep zijn opgenomen. Maar zij willen zelf ook een kleine ceremonie doen, ditmaal voor de vrouwen alleen, opdat we weten dat wij in hun hart zitten en opdat zij voor altijd in onze harten zullen blijven. Jetse is op het labo aan het werk, maar dat hindert niet. Het gaat nu om de vrouwen. Ze beginnen te zingen en staan in een kring om me heen en weer wordt ik zo diep geraakt. Volgens mij wen ik hier nooit aan, deze manier van saamhorigheid van vrouwen, deze manier van uitten om te vertellen dat ze van je houden en je een van hen bent. Mijn hart stroomt over, want dit doet me veel meer dan gisteren alle officiële speeches.

Ciao en tot horens.

Marjan