Weer thuis

5 oktober 2006 - Weer THUIS

Woensdag 3 oktober zijn we terug gegaan naar Boukombe. De handtekeningen zijn gezet en ik moet zeggen dat het toch een geweldig goed gevoel geeft dit maar weer "even" gedaan te hebben. Wat een strijd, maar het was het waard, zowel voor de bevolking als voor onszelf. Bovendien hebben we Boukombe goed op de kaart gekregen, op alle ministeries en in de presidence, overal kent men nu FSAB en Boukombe. Mijn netwerk is behoorlijk vergroot door deze problemen.
Uiteraard hebben we direct een kopie ingeleverd bij de prefet en de DDS en daarna door naar huis. Volgende week gaan we met hen verder om de tafel zitten, bespreken hoe we de dingen weer gaan oppakken. Eerst de bagage uitpakken zodat we niet langer uit een koffer hoeven te leven, want dat doen we nu al zo ontzettend lang.
Verrassing als we op het Centre goedendag gaan zeggen, de majoor is inmiddels al overgeplaatst. Dat geeft aan dat men serieus aan de gang is. Salma - de verloskundige - is dol en dolgelukkig dat we er weer zijn. Zij heeft ook erg geleden onder alles, maar we gaan een mooi nieuw programma opzetten. Onderweg worden we overal aangehouden, men is blij, wij zijn blij. U gaat niet meer weg nu, NEE................

Hoe ziet je huis eruit als je 4 maanden afwezig bent geweest - op 3 weekjes in augustus na - nou heel vreemd, dat kan ik je vertellen. Bovendien ruikt alles afschuwelijk want het heeft de hele maand september geregend en er is een maand lang niet gelucht. Alle kleren, alles ruikt muf en schimmelig. Direct aan de gang. En dan EINDELIJK weer in ons eigen bed. Maar ook dat stonk zo vreselijk dat we vanaf 3 uur s·nachts wakker lagen en de volgende dag alles naar buiten hebben gegooid en met lekker geurende zeep trachten schoon te maken.
Donderdag 4 oktober om half 8 op weg naar Sonta. De meiden ophalen en de tassen (eindelijk) uitdelen. De leraar heeft heel goed voorbereidend werk gedaan en de beide meisjes met de beste resultaten zijn al volkomen ingelicht en blijken niet zwanger! Bruidschat van de baan, ouders en meiden willen heel, heel graag dat zij op het internaat komen, een grote kans voor het dorp Sonta. Heerlijk zulke hulp.
Victoire MOUTON is twaalf jaar oud, haar vader is 20 jaar geleden overleden toen ze zwanger was van de eerste en haar moeder heeft nooit een nieuwe man gevonden, maar wel totaal 9 kinderen gebaard, waarvan 1 overleden. Mama verkoopt eten langs de weg om 3 van de 8 kinderen naar de school te laten gaan. Victoire is een van de drie. Mama heeft de zak met mais - de contributie van de ouders - al klaar staan. Victoire zit wel onder de schimmelinfecties, onder andere ringworm. Maar dat lossen we thuis wel op.
Marie NAMBONI is 14 jaar oud, beide ouders leven nog, maar zijn al oud. Haar oudste broer is 25 jaar en helpt op het land. Deze vrouw heeft 7 kinderen gehad waarvan er 3 zijn overleden en alleen Marie en haar jongste broertje gaan naar school sinds Aktie Benin deze school gesticht heeft in Sonta. Ook zij hebben de zak mais al klaar staan en ook al zijn beide meiden behoorlijk verlegen, ze hebben zin om mee te gaan en door te leren, dat is duidelijk te merken aan alles.
Wat voel ik me trots! In februari 1999 stond er hier nog niets, geen school voor Sonta. En nu - 6,5 jaar later - gaan de eerste twee meiden hun BEPC (MAVO-niveau) diploma halen op ons eigen internaat.
Het blijkt dat ca. 12 jongens naar Tanguieta gaan om daar hun diploma te behalen. Een weeskind dat bij zijn oma woont komt 30 Euro contributie te kort, de hele familie heeft al meebetaald. Het is een neefje van Thomas, onze eerste leerling uit 1999. Nou, dit restant betalen wij, geen probleem. Ik ken Thomas vanaf het begin. Die gaat de rest regelen.
Het voelt zo super!

Ik merk dat het me behoorlijk wat doet. Het is zo hard werken geweest om deze school te bouwen en in te richten, Thomas als leraar op te leiden, de school erkend laten worden door de staat et cetera, maar kijk nu! 230 leerlingen die ieder jaar naar school kunnen gaan! Jetse deelt de tassen met schoolspullen uit, die zijn ingezameld in Nederland. Deze kinderen zijn zo blij. Ik wil zitten en alleen maar kijken naar al die koppies.
Wat een strijd kost alles, iedere keer weer, ongeacht wat je hier begint. Maar hoe geweldig voelt het als het uiteindelijk wat wordt, wat is geworden.
Foto·s houden jullie tegoed, want ik heb nog geen tijd gehad deze te verkleinen. Jetse heeft zijn waslijst to do en ik de mijne, daar staat foto·s verkleinen nog even niet op. Volgende week zal ik proberen dat in orde te maken. We moeten voorlopig wekelijks naar Natitingou voor allerlei zaken, dus dat komt goed.
Allemaal een dikke knuffel en tot horens.

Marjan Kroone ( www.aktiebenin.nl )