en weer outreach

Om half zes mijn bedje uit, om vijf voor acht!! zijn we onderweg met 9 mensen en heel veel medicijnen en muskietennetten. Het kan dus wel – op  tijd vertrekken – het team begint te wennen aan “l’heure Européenne”. We vertrekken naar Tassayota en hebben geen idée hoeveel water we die dag nog ontvangen. Op weg over de brug van Korontière - waar de meeste tijd van het jaar zo’n klein plasje water staat dat je je afvraagt waarom ze dat ding nu eigenlijk gebouwd hebben. Nou, dan moet je in september komen, dan weet je waarom.

Een paar kilometer voor Tassayota lopen we vast op de weg want de boeren hebben maïs geplant. Enkele van de ploeg vinden dat we wel verder kunnen, we zijn met 2 motoren en een volle auto, maar gelukkig zijn Albert en Viefje het met me eens dat we niet zomaar een boer zijn maïs kunnen platrijden, ook al plant hij dat toevallig over de weg heen. Je kunt het ook omdraaien en stellen dat de weg door zijn land gaat.

Dus we keren en nemen een andere route, maar… dan rijden we op een soort uitgesleten en drooggevallen rivierbedding en op een “kruispunt” en kunnen niet verder. Wat nu te doen, meer wegen weten we niet, tenzij we ongeveer 80-85 kilometer om gaan rijden, daar hebben we geen zin in. Het is nog ongeveer 1,5 kilometer en niet zonnig, dus waar praten we over? Alles uit de auto gehaald en Martje loopt voorop met haar dragers achter zich aan. Werkelijk ik kreeg gewoon de slappe lach, voelde me net een ontdekkingsreiziger uit de 19^de eeuw!

Maar alles gaat voorspoedig en “het oudje doet het goed” hoor ik op een gegeven moment de major van Korontiere tegen zijn hulpje zeggen…. Zo wordt ik dus genoemd als ik er niet bij ben J. Komt vast van al die grijze haren en de vele rimpels die ik hier gekregen heb. Albert brengt me alvast vooruit met de moto en daarna rijden de jongens de goederen.

 

We komen aan bij de school, alles is weer goed voorbereid, maar nadat ons geïnstalleerd hebben krijgen we een tropische bui met onweer. Iedereen naar binnen, alles vies, klam en vochtig en de geur zullen we maar hier laten. Om 14 uur hebben we iedereen aanwezig gehad – totaal 53 mensen, echter het is nog steeds niet droog, dus geen nieuwe klanten. Ik ga maar gezellig een spelletje doen met wat kinderen. Boter, kaas en eieren en galgje doen het altijd goed en dan trainen we de hersenen ook nog een beetje. Een paar kerels doen mee en zeggen steeds voor. Moeilijk om hen hun mond te laten houden, dus vaak moeten we halverwege weer opnieuw beginnen omdat de uitslag bekend is…

Dan gaan we samen gymen, ook een leuk tijdverdrijf, alleen ga je er wel van zweten en een douche is er niet.

Wat doe je het meeste tijd in Afrika? Wachten, wachten en wachten.

We wachten tot 16u30, dan is het eindelijk droog en we pakken ons boeltje maar in om naar huis te gaan. Daar komen nog wat vrouwen aanlopen, alles is echter al ingepakt. Kunnen we echt niet meer geholpen worden? Nee, daar kunnen we echt niet aan beginnen, dan komt er straks weer een hele groep en moeten we van vooraf aan beginnen. We willen voor het donker thuis zijn en daar moeten we alsnog weer alle spullen opruimen.

Teleurgesteld druipen ze af en ik vind het ook erg, maar het is en blijft Afrika, onbetrouwbaar op alle fronten. Als je eindelijk alles zelf goed geregeld hebt dan zorgt de natuur wel dat er een klink in de kabel komt…