Noodweer en outreach

Noodweer! Onweer, slagregen, takken waaien van de bomen, het is net of we in Holland zijn.

En wat vinden wij het heerlijk, we genieten! Hebben we pech dan waait er ergens een paal om of een boom op een leiding en dan wordt dat wel weer een keer gemaakt. Want als je jaren zonder elektriciteit en telefoon hebt geleefd, waarom zou je dan druk maken om een paar dagen zonder? Gelukkig hebben we een generator, anders konden we sommige medicijnen met regelmaat van de klok in de verbrandingsoven gooien.

En jawel, nu ik verder schrijf: twee dagen geen stroom gehad en alweer een week zonder telefoon. De elektriciteit zijn ze vrij snel komen repareren. Tegenover ons huis was er namelijk een boom op de leidingen gewaaid. De mannen hebben de kabel voor het elektriek weggehaald en gerepareerd maar…….. dit kan echt alleen in Afrika, de boom…….. die rust nu alleen op de telefoonkabel. We wachten toch gewoon tot een volgende storm de kabel kapot trek…. Toch?

Maar elektriciteit is blijkbaar toch belangrijk geworden.

De outreach begint nu echt goed op gang te komen. Dorpelingen worden beter geïnformeerd door hun verantwoordelijke. De laatste keer was in Koucongou en het verliep allemaal geweldig soepel. Dorpelingen hadden de plek waar we werkten onkruidvrij gemaakt zodat we niet bang hoefden te zijn voor slangen, de mannen hadden hun vrouwen gewaarschuwd. In totaal 139 mensen geholpen op een dag! We waren met een team van 8 mensen maar dat was echt te weinig. Jullie hebben geen idee hoe chaotisch mensen op een gegeven moment worden. Dan moet je gewoon schreeuwen dat ze achteruit moeten gaan omdat je anders niet kunt ademen. Maar men luistert gewoon niet meer. Honden worden weggeslagen met een stok, kinderen die niet ziek zijn idem dito. Maar het ging goed en ook Albert was in zijn nopjes omdat hij na zijn stage in Cotonou nu ook verschillende ooginfecties op de juiste manier kan behandelen.  Alleen geen foto’s van dat soort momenten omdat we het te druk hadden om deze te nemen … Veel parasieten, veel malaria en veel kinderen met een anemie.

Maar liefst 63 mensen hadden geen 0,75 Euro om te betalen!! Dus die hebben in natura betaald, veel witte bonen en mais. Wat fijn dat we niemand hoeven terug te sturen voor dit. De infirmier van de staat weigerde in eerste instantie. Ik zei: iedereen helpen en ik betaal je later wel met centen…

 

Betaling in natura

Kindje met bloedarmoede

Er was een kerel met een afgeritste capuchon omgedraaid op zijn hoofd, samen met een broodmagere vrouw, als echtpaar, zie foto. Het aller-leukste was dat dit afgelegen dorp het geboortedorp van Martine is. Lees mijn column ergens in oktober 2005 toen ik niet bij haar huis kon komen omdat ik niet over een of andere piste kon komen. Nu hetzelfde. Een grote rivier die er normaal niet is legt een heel deel van de berg in het isolement. Dus we moesten 47 km omrijden om via een andere weg bij het dorp te komen. Gekkenwerk! Maar Martine stond klaar – opgedirkt met Nederlandse push-up BH vanuit Castricum!!! Geweldig leuk, ze heeft als 9^de persoon de hele dag meegeholpen vertalen en mensen op afstand houden. Na afloop zei ze: Mama, nu begrijp ik hoe moe u bent ’s avonds als u zegt: Nu niet, vraag me morgen maar!

Man met capuchon

Martine helpt mee

 

Het grootste struikelblok voor de outreach blijkt de periode te zijn. De regenperiode houdt de mensen op het land. Bevallingen vinden er plaats tijdens de werkzaamheden door, zieken komen pas als ze echt niet meer kunnen, kinderen worden – in onze ogen - gewoon weg verwaarloosd omdat moeders het te druk hebben met het bewerken van het land. Vervelend is ook dat de meeste velden kilometers van huis liggen en vader en moeder soms 15 of 20 kilometer uit elkaar op een verschillend stukje grond aan het werk zijn.

Zelf zijn we dubbel over deze periode. Spullen beschimmelen snel, je T-shirt ruikt soms al als je deze aantrekt, de “boertjes van buten” poepen overal rond hun stukje grond, dan een flinke regenbui en je snapt de grond is een broeinest van parasieten, overal vies water of modder met kans op schistosomiasis, ankylostomen en noem maar op. Ons huis en terrein ligt zo ongeveer op het laagste punt van het dorp, dus in de droge periode handig, bijna altijd water uit de kraan, maar in de regenperiode betekent dit dat we heel wat viezigheid door moeten baggeren als we de poort uitgaan. En onze honden, tja, heerlijk toch allemaal! Blanche duikt in iedere sloot, ieder riviertje, elk wit of groen moeraswater dat ze tegenkomt. Het is dweilen met de kraan open wat dat aangaat, maar goed. Straks als de droogte er weer is met de beruchte Harmattan dan klagen we weer over stof in onze longen en apparaten. We blijven Nederlanders, altijd commentaar op het weer.

De wachtrij

 

Albert in zijn nopjes