Emoties

Emoties

Gisteren drie vrouwen naar Tanguiéta geëvacueerd. (zie mijn twitters van die dag).

Twee bevallende vrouwen noodgedwongen op een brancard. Een jonge vrouw die wist dat haar kind het niet zou overleven. Ze heeft gehuild tot in Tanguiéta. Voor zich uit starend rolde de tranen zachtjes over haar wangen. Toen Jetse in Tanguiéta meehielp de brancard het ziekenhuis in te tillen rolden nog steeds tranen naar beneden.

De andere vrouw was aan het bevallen van een tweeling. Eerste kindje geen probleem, maar tweede bleef halverwege steken. Stel je voor, een half kind tussen je benen en je ligt in de ambulance en moet nog minstens 1,5 uur over wasbordweg en kuilen vervoerd worden voor ze iets kunnen doen. Deze vrouw gaf geen krimp, met dichtgeperste lippen lag ze voor zich uit te staren toen ik de derde vrouw op een stoel installeerde. Haar man en 7 kinderen wachten op haar thuis.

Het ging mijn pet te boven, dit moeten doorstaan. Als je terugkomt en je hebt de pech dat je incontinent bent geworden, word je verstoten omdat je stinkt. Heb je een baby dan wordt gewacht tot na de zoogperiode en dan zoekt je man een jongere vrouw die voor zijn kinderen kan zorgen.

Dan was er nog het probleem van een chauffeur die dienst had en niet in Boukombé was, maar even gezellig elders weekend aan het vieren, geloof me, zeer bevorderlijk voor je bloeddruk.

Gelukkig kan ik snel denken en beslissen, dus Jetse en iemand anders die ik ook goed vind rijden -beiden zonder grootrijbewijs - in de auto geplant om samen onderweg maar uit te vinden hoe ze dat ding moesten besturen, maar gaan met die banaan, anders waren beide vrouwen dood geweest.

Dan was er nog een ander zeer vervelend akkefietje dat veel emoties en stress had gegeven, dus al met al creëerde dit de behoefte aan een gezamenlijk rustpunt met de vrouwen. Er is maar een plek waar je dat vind en dat is in de kerk.

Samen gezongen en een geweldige preek (gastspreker), echt in geen tijden zo goed horen praten in de kerk en jawel, als we daarna beginnen met bidden raakt een vrouw in trance. Ze begint al harder te bidden maar al heel snel gaat het over in schreeuwen en huilen. Ze loopt het altaar op en laat zich snikkend op de grond vallen. Alles gaat direct over in het Ditamari, de locale taal. Ik versta dat niet maar vraag me af hoe de kinderen dit zullen ervaren als het zelfs voor mij – als volwassene – al beangstigend is.

 Echter op dat moment staat een groep vrouwen op en zij schermen al biddend en zingend de verdrietige vrouw af, terwijl de kinderen door twee vrouwen de kerk uit worden gejaagd. Blijkbaar is dit toch wel erg serieus. Ik weet niet hoe lang, alleen dat de viering een uur langer heeft geduurd dan normaal. Maar op een gegeven moment is de vrouw niet meer tot bedaren te brengen, ze slaat wild om zich heen en nu gaat ook een groep mannen zich mengen in dit tafereel.

Als in trance loop ik naar voren, voel dat ik mijn Reiki moet gebruiken. Treedt binnen in de kring van vrouwen, raak haar niet aan, maar houd mijn hand boven haar hoofd en de andere op hoogte van haar hart, maar dan aan de rugkant omdat ze voorovergebogen ligt te snikken. De vrouwen gaan door met bidden. Na enkele minuten wordt ze rustig, kijkt me recht in de ogen en bedankt me. Staat op, roept Halleluja en gaat met de rest van de vrouwen terug naar haar plaats.

Ik baal van mezelf, gewoon omdat ik niet op mijn plaats kon blijven zitten, dan ik dit moest verbreken, maar aan de andere kant ging het gewoon zo, voor mij was het verdriet van alle vrouwen van de afgelopen week, inclusief mezelf, en ik kon het niet langer aan te horen.

Na de mis komt de vrouw naar me toe en bedankt me wederom. Dan zal het toch wel ergens goed voor zijn geweest.

Marjan Kroone