2007 wk04 Brommerrijles, watervallen en discotheek

 

27 januari 2007

Kota watervallen
Zaterdag 27 januari zijn we met Hedwig naar de watervallen in Kota geweest. Wat een genot om helemaal alleen te mogen zijn in zo een geweldig mooie natuurlijke omgeving. Wat een rijkdom, ook al hebben we er jammer genoeg nooit tijd voor. Ik neem me voor om vaker een dagje vrij te nemen en zoiets leuks te gaan doen.

Hedwig en Jetse gingen zwemmen en daarvoor moet je naar een meertje dan lager op de berg ligt, maar ik bleef bij onze spullen op het eerste stuk waterval omdat ik het te koud vind om te zwemmen. Het was 39 graden Celsius. Veel te koud…………In Nederland is zoiets misschien niet voor te stellen, maar mijn lijf is zo gek op de warmte hier.

Afijn, Bruno, onze nieuwe hond was ook mee, dus die zou trouw de wacht houden en ik zou lekker gaan lezen. Ik sliep dus binnen tien minuten en werd pas weer wakker toen het spul terug kwam. Mijn geweldige waakhond Bruno deed even een oogje open en mafte ook gewoon weer verder.

Discotheek
Het feest was echter nog niet over. Hedwig – feestbeest als ze is – had vorige weekeinde een nieuwe discotheek ontdekt in Boukombé met een heel aardige eigenaar die Noël heet (op Kerstmis geboren dus) maar die zo goed kan dansen dat ze hem de bijnaam elastiek heeft gegeven. Inmiddels is deze bijnaam bij al ons personeel bekend, dus denk ook bij een groot deel van de bevolking van ons dorp.

Dus wij moesten met zijn allen – inclusief de meiden van het internaat – met Hedwig op pad om de plaatselijke economie te steunen. De discotheek blijkt gewoon de binnenplaats van zijn woning te zijn maar wel voorbij Zongo richting Togo en Hedwig nam ons mee de andere kant op, richting Koronthiere (even voor degene die bekend zijn). In het donker is het namelijk erg lastig zoeken. Gelukkig was een mevrouw zo aardig ons mee te nemen naar de plaats van bestemming.

De meiden van het internaat hebben zo een geweldige avond gehad. Wat hebben ze gedanst. Totdat opeens een leraar van het CEG de disco inkwam. Helemaal verbaasd was hij dat hij de hele groep meiden aantrof. Ze zijn ook nog wel een beetje jong realiseerde ik me op dat moment – 12 tot 14 jaar oud. Maar hij vond het alleen maar leuk en het echtpaar Kroone werd meerdere keren bedankt via de luidspekers voor hun bezoek.

De brommer
Hedwig vind het maar belachelijk dat ik altijd iemand nodig heb om mij met de brommer ergens naar toe te rijden. Maar ik durf niet en ik heb altijd ruzie met die schakelaar. Geen probleem, dochterlief geeft mama Boukombé iedere dag even een uurtje les. Ze gaat niet weg voordat ik zelf durf te rijden – dat wordt dus een lange vakantie ?.

De allereerste dag wilde ik perse les hebben op een plek waar geen auto’s langs komen en niet veel mensen zijn. Oké, ik vraag Hedwig me daarnaar toe te brengen en inderdaad komen we tijdens de hele les geen auto tegen. Maar rustig? Vergeet dat maar, iedereen komt aanlopen en langs de kant van de weg staan, waar komen die mensen toch altijd vandaan, om maman te zien als zij brommer rijles krijgt en gillend over de kiezeltjes heen rijdt. Tjonge jonge, dit is echt gênant.

Gelukkige leerlingen
Deze week konden we weer verschillende jongeren heel gelukkig maken.

Omdat de verstekelinge Agnes nu ook in het internaat zit, dacht ik er goed aan te doen weer wat uit de doos van mijn moeder te halen. Die stuurt altijd zoveel spullen op voor het internaat dat ik dat niet in een keer uitdeel, maar af en toe wat. Dat is veel leuker. Er zaten nog 7 dezelfde jurkjes in, 1 blauwe en 6 zwarte. Ze waren met zijn zessen, maar als ik Agnes nu de blauwe jurk geef dan betitel ik haar gelijk als vreemde eend in de bijt. Gelukkig hadden we een tijdje terug verkiezingen en is de blauwe jurk een smalletje. Dus ik geef de meiden allemaal een zwarte behalve Martine de blauwe. Als vertegenwoordigster van het internaat moet ze goed zichtbaar zijn leg ik uit. Iedereen gilt van blijdschap. Gebruik ze maar om te slapen ofzo. Ik vind ze nl. nogal saai vergeleken bij hun kleurige pagnes. Maar nee. Even later komt Martine vragen of ze de jurken morgen aan mogen naar de kerk. Geen probleem, als jullie dat willen.

Dan gaat Hedwig de meiden vertellen dat ze om half negen klaar moeten staan omdat ze mee mogen naar de disco. Jullie raden het al, we kregen de zeven Daltons onder onze hoede. Zwarte huid met zwarte jurken over een onverlichte weg. Ze moesten verplicht voor ons lopen zodat we ze nog konden zien in het licht van de zaklamp.

Donaties en de bestedingen
Verder hebben we weer een paar geweldige donaties van nieuwe donateurs binnen gekregen die direct gebruikt konden worden. Het is zo raar als dingen dan ook weer lopen. Er zijn twee dames die geld hebben overgemaakt voor de vrouwengroep Tikonna, om te gebruiken ter verbetering van de gezondheidszorg van deze vrouwen. En 30 minuten nadat ik deze mail had ontvangen staat Monique van Tikonna voor mijn neus. We zouden nog een nieuwe afspraak maken met het bestuur als zij hun programma en wensen voor 2007 hadden uitgewerkt en opgeschreven. 10 februari gaan we vergaderen, maar deze extra donatie zal het uitvoeren van hun wensen een stuk vergemakkelijken.

Verder zijn er twee jongens met giga veel potentie, die geblokkeerd waren in hun studie omdat het geld dat hun familie bij elkaar weet te vergaren niet toereikend was.

Noël (een andere dan hierboven, maar toch ook op Kerstmis geboren) was in Natitingou op straat gezet omdat hij de huur van zijn kamer niet meer kon betalen. Hij verdiend zijn geld voor de lycée (HAVO-VWO) benodigdheden en schoolgelden door iedere zomer in Nigeria te werken en hij geeft bijles engels aan de meiden bij ons op het internaat. Maar dit alles was niet voldoende, je moet ook nog huren en eten.

Dan hebben we Bernard – een superintelligent gozer – die werkelijk niet schroomt de waarheid te zeggen (ongelooflijk uniek hier) en vol ideeën en idealen zit. Het is een aankomende man die vol vertrouwen de toekomst in kijkt met de vaste overtuiging dat hij wat gaat veranderen ten gunste van zijn land, zijn woonomgeving. Hij wil wat doen voor zijn volk en hij gaat wat doen voor zijn volk, daar ben ik van overtuigd. Hij mag gewoon zijn idealen niet verliezen.

Bernard is 23 jaar oud en heeft op kosten van de familie (ondanks dat hij dubbele wees is) zijn baccalaureaat gehaald maar de 150 EURO die zijn familie en hijzelf via bijklussen jaarlijks bij elkaar kunnen spijkeren is nier voldoende om naar de universiteit te gaan. In Natitingou kon hij gratis wonen en eten bij familie maar in Cotonou kent hij niemand, dus moet hij ook een kamer huren enzovoort.

Wij hadden geld toegezegd gekregen, maar het ging om een groot bedrag en ik heb eerst aan de donateur toestemming gevraagd om het geld op een bepaalde wijze te besteden. Echter ik had nog geen antwoord en als ik vraag of het geld voor scholing gebruikt mag, maar de donateur wil dat het bijvoorbeeld speciaal voor vrouwen gebruikt wordt, dan wordt het voor vrouwen gebruikt, dat is simpel. Maar deze jongens hadden het zo nodig. Dus ik vertelde ze dat ze maar hard moesten bidden want ik had hun dossier inmiddels gekregen, maar of er wat mee zou gebeuren, dat is niet aan mij. Dat hangt van andere factoren af.

Wat een heerlijkheid toen ik ze kon verblijden met het goede nieuws dat hun gebeden verhoord waren. Bernard gilde zo hard dat ik haast de kamer uit werd geblazen.

Dan nog weer een keer de naam Noël
De papa van ons kerstkindje was in town en hij kwam langs om nogmaals te bedanken. Het meisje heeft inmiddels ook een naam gekregen…. Noëllie.

Nou allemaal weer een dikke knuf,

Ciao,

Marjan