2007 wk14 Laatste dagen voor vertrek naar Cotonou

Zondag 25 maart
De verkiezingen zijn 6 dagen uitgesteld, maar dat weerhoud de kinderen er niet van de straat op te gaan en bij zogenaamde goede partijen te komen zingen en dansen. Ik heb er niet altijd zin in, dus Albert en Jonathan sturen de hele groep al weg, maar vandaag is het wel even leuk. Dus, hup, het terrein op en dansen en zingen maar. Heerlijk, wat doen ze het weer fantastisch.

Donderdag 29 maart
Als ik in de buitenkeuken bezig ben word ik misselijk van de stank die uit de grijze clicobak komt. Met een gemiddelde temperatuur van 44 graden iedere dag moet dat ding niet alleen geleegd maar ook schoongemaakt. O,o, kerels.

Ik rijd de bak naar de buitenkraan met tuinslang en zet hem demonstratief ernaast. Firmin komt net het terrein oplopen. Goedemorgen Firmin. Als jij vandaag de grijze bak hier bij de kraan ziet staan, wat denk en doe je dan. Hij denkt werkelijk diep na, maman hij staat daar verkeerd, dus ik zal hem weer op zijn plaats zetten. Oké, de oorlog zullen we niet met je winnen, maar je bent wel lief. Maar maak dat ding ff schoon a.u.b. want hij zit stikvol vliegen.

Vrijdag 30 maart
Jetse en ik lopen de hele dag te stressen. Volgende week zitten we al in Cotonou en we moeten nog zoveel regelen voor ons vertrek naar Nederland. Het labo voor het eerst in locale handen achterlaten. De laatste dingen doorspreken met iedereen. Mensen ruiken het dat we want iedereen komt nog met van alles en nog wat. Zondag nog uitgebreide vergadering met het personeel.

En ondertussen stroomt Boukombé langzaam vol met militairen. Morgen worden de verkiezingen gehouden. De kandidaat van de partij van de president heeft per stemplaats 4 mannen staan voor de controle. Dit betekent dat hij een paar honderd mannen moet betalen om voor hem te surveilleren die dag. Onze voorkeurskandidaat heeft dat geld niet. We zeggen maar net als iedereen: Dieu fera. God zal ervoor zorgen.
Nee, zei ik in het begin, JULLIE moeten ervoor zorgen dat het gaat veranderen. Want God geeft het gereedschap maar we moeten er zelf wat van maken.

En ik had ook alle vertrouwen dat het dit keer gaat veranderen, maar nu, met het uitdelen van geld en vlees aan de dorpelingen en al dat soort dingen, in plaats van inhoudelijk wat nieuws te brengen. Mijn vertrouwen is naar nul gezakt. Maar over een dikke week weten we het, als we in Nederland zitten. Ik denk niet dat men er al rijp voor is, voor grote veranderingen.

Geef het volk brood en werk en pas dan kun je aan een echte democratie gaan bouwen. Men is veel te afhankelijk van bepaalde personen voor zijn eten. Jammer, maar goed, daarom zijn we ook hier naar toe gegaan. Omdat het een ontwikkelingsland is. Op alle fronten.

Zondag 1 april
We hebben het nog steeds druk, maar een zeer goede vergadering, die met gezang en veel liefde en warmte wordt afgesloten. Ik ben blij mijn kinderen in NL te zien, ik laat hier zoveel kinderen achter. Het is best allemaal wat. Zo met een voet in Benin en de andere in NL met je gevoel. Een echte spreidstand.

Maar afijn, ik ruim de boel verder op en Jetse gaat nog even naar de optiek samen met Albert want er is een apparaat kapot en hij moet het onderdeel nog meenemen en morgenochtend vertrekken we reeds naar Cotonou. En uiteraard worden dit soort dingen nu pas gemeld.

Komt Martine bij me. Mama, Florence heeft de trap van het stapelbed op de computer laten vallen. Hij is kapot. Vol verbijstering kijk ik haar aan. Dit geloof je toch niet. Dit soort knulligheden gebeuren bij ons op het internaat? Nou, bekijk het maar, antwoord ik. Papa komt straks wel even langs om aan jullie oren te trekken. En ik loop verder naar het paillot. Kom weer terug lopen komt Agnes naar me toe. Maman kom gauw, Martine is aan het poepen op het terrein naast de buitenkeuken. Ik word helemaal gek hier, wat is er aan de hand? Jullie zijn toch geen apen! Ik loop naar de meiden hun keuken.
Hahahahahaha 1 april ...

Ciao, Marjan