2007 wk33 Terugblik

Dit is mijn laatste column voor dit jaar. Althans dat heb ik mij voorgenomen.

Niet dat er geen nieuwtjes meer op de site komen, integendeel. Guineviève zal daar voor zorgen.

Maar nog een paar weken dan ga ik naar Nederland “en formation” zoals ze dat hier zo mooi zeggen. En ik denk dat het goed is voor mezelf om deze studieperiode ook te gebruiken om de dingen weer wat op een rijtje te krijgen. Alles heel bewust een plaatsje gaan geven op een plekje onder één van de ontelbare mogelijkheden waar ik alleen en bewust voor kan en wil kiezen. Afhankelijk van waar het terecht komt zal de zingeving duidelijk zijn.

Het is vandaag op de kop af drie jaar geleden dat we voor het laatst een gezamenlijke verjaardag hebben gevierd met ons gezin. Paul is vandaag 26 geworden.

Dus tijd voor een terugblik. Was dit het allemaal waard? Is dit het nog steeds waard?

Zoveel leuke mensen leren kennen, even zoveel onmogelijke mensen, een handje vol mensen die we ongelooflijk bewonderen, onze kleine voorbeeld helden. Maar niemand kan het gemis van ons gezin, onze kinderen vervangen.

Zoveel problemen ontmoet, juist omdat we ons open durfden te stellen voor de werkelijkheid en niet met de meute mee wilden lopen. Omdat we geen schijnzekerheden wilden bieden aan onze achterban. Omdat we niet voor de gemakkelijke weg hebben gekozen, omdat we niet volgens de “ normale “ regels de bestedingen aan de autoriteiten hebben overgelaten. Dit omdat we constateren dat er al zoveel geld niet op de goede plaats terecht komt. Teveel geld blijft hoog hangen en wij willen dat het naar beneden valt. Dit gevecht was en is en blijft zeker de moeite waard. Hier gaan we mee door.

Door deze strijd konden we ook persoonlijk verder groeien. We hebben vertrouwen dat we deze problemen het hoofd konden en kunnen blijven bieden. Ik heb mezelf gedwongen mijn uiterste grenzen te verkennen en deze zelfs nog te verleggen en ben bereid met de consequenties te leven. Want ondanks alles of juist door dit alles heb ik het gevoel dat mijn bestaan gerechtvaardigd is, dat ik een taak heb te vervullen die verder reikt dan mijn eigen noden en behoeften.

Wat ik vooral geleerd heb is dat we de werkzaamheden van de ander teveel beoordelen naar ons eigen kunnen, naar ons eigen draagkracht.

Bijvoorbeeld ik verbaas me erover dat de voor ons zo eenvoudige en noodzakelijke dingen niet “ gewoon gedaan kunnen worden “ en dan maak ik me - al dan niet terecht – zorgen, waardoor ik het heft in eigen hand wens te hebben, immers dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Echter anderen verbazen zich over ons. Omdat wij zoveel tegelijk aanpakken. Omdat we niet stoppen of een stapje minder hard (kunnen) lopen. Ze maken zich bezorgd over eventuele gevolgen voor ons, omdat zijzelf dit tempo of dit werk niet zouden kunnen opbrengen of volhouden.

De grote fout in het geheel is dus dat we teveel denken en voelen voor de ander. Ook denken we te vaak dat iets is zoals het schijnt te zijn. We lezen, horen en zien echter vaak alleen maar datgene wat we willen waarnemen. De voor een ander zo essentiële punten, daar lezen we over heen of die horen we vaak niet.

Zoals ieder mens ben ook ik een mens vol twijfels, wil ik het goede doen, ben jammer genoeg een perfectionist, een eerstgeborene, dus opgezadeld met een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, dat ik maar mondjesmaat kan wegpoetsen.

Dit is zeer lastig voor mijzelf en mijn omgeving. Vooral dat perfectionisme en mijn doorzettingsvermogen dat niet wil stoppen waar anderen afhaken, mijn te grote verantwoordingsgevoel, ook ten opzichte van de onrechtvaardigheid. Maar net als een ieder heb ik vaak een gevoel te falen op alle fronten..

Er is zoveel gebeurd. De emoties hebben elkaar in een dergelijk hoog tempo opgevolgd dat het haast niet te geloven is dat je dit kunt verwerken.

Maar de grootste les van de afgelopen jaren was het realiseren en moeten aanvaarden dat het onmogelijk is om je gevoel, je gedachten, je verlangens, je problemen aan een ander dan aan je eigen maatje over te brengen. Hoe graag je dat ook wilt. Hoe noodzakelijk het soms ook is.

Moeilijk om aan de achterban uit te leggen wat hier gebeurd, het is zo on-Europees, zo onvoorstelbaar als je het niet zelf mee maakt, dat het daardoor voor hen ook onmogelijk is om het te bevatten.

Ik wil even een stuk citeren uit het boek “ Practical Criticism” van I.A. Richards.
“Bijna ieder die wel eens geprobeerd heeft mondeling of schriftelijk een bepaald algemeen onderwerp uitvoerig en zo nauwgezet mogelijk te behandelen, heeft ruimschoots de gelegenheid tot het inzicht te komen dat het genoegen te kunnen zeggen wat men te zeggen heeft niet opweegt tegen de kwelling van zich rekenschap te moeten geven van de dingen die men volgens de toehoorder of lezer beweerd zou hebben.”

Er is veel bereikt en zowel op het gebied van scholing als in de gezondheidszorg is de eerste “boost” gegeven. De basis, het fundament is gelegd en stevig, met alle protocollen die zijn opgesteld. De bevolking weet van ons bestaan en het is goed bekend dat we er zijn voor hen.

Jetse gaat straks verder met de labwerkzaamheden (opleiding en het parasietenprogramma). Guineviève gaat het druk krijgen. Zij zal vraagbaak zijn voor een ieder en de scholieren op zich nemen, de voorlichtingsprogramma’s met de vrouwengroepen continueren en helpen met de selectie van zieken die onvoldoende middelen hebben om zich tegen het normale staatstarief te laten helpen.

De meiden komen in september weer terug om het internaat te vullen met hun gegiechel en geruzie en ik ga aan de studie. Kennis vergaren om daarna met meer bagage de praktijkproblemen het hoofd te kunnen bieden. Dus was het de moeite waard, alle eenzame dagen en nachten, alle verdriet, frustratie en heimwee?

JA !

Allemaal een knuffel of een hartelijke groet,
Marjan Kroone