2007 wk09 Cotonou eind februari

Donderdag 22 februari
Firmin komt in opdracht van Jetse de mobiele telefoon naar huis brengen. Er is een heel belangrijk telefoontje uit Nederland gekomen en ze bellen over 15 minuten weer.

Ik weet nergens van - zit op kantoor te werken - maar hoor opeens 3 kerels schreeuwen en schelden op het terrein, niet normaal. Ik ga kijken wat er aan de hand is en Firmin legt me uit dat papa hem heeft gestuurd voor een heel belangrijke boodschap. De poort was op slot dus is hij over de muur geklommen want de dagwacht reageerde niet op zijn bonken op de poort en papa had gezegd dat de mobiele zo snel mogelijk bij maman moest komen.

Nu is de Gerard boos op Firmin omdat hij over de muur is geklommen, Firmin boos op de dagwacht omdat hij (zoals altijd) niet alert is op wie er voor de poort staat en Nicaise probeert de boel te sussen.

Ik pak de telefoon af en zeg dat het volwassen kerels zijn, dus dat ze hun akkefietje maar bij moeten leggen. Nou niet dus, staan ze met zijn drieën te blèren voor het terras, niet normaal.

Ik loop weer heen. Trek Gerard en Firmin aan hun T-shirt en zeg dat ze opmoeten houden. Draai je om zeg ik heel streng, draai je om en ga met je ruggen tegen elkaar aanstaan. Verbaasd doen ze wat ik zeg. Ik geef beiden drie ferme roffels met mijn vuist op hun borstkas. Zo, nu is alle boosheid eruit geslagen, nu draaien jullie je weer om, omhels elkaar en ga in vrede je werk voortzetten. Iedereen maakt fouten, maar je moet elkaar wel vergeven.

Ze beginnen te lachen, omhelzen elkaar en lopen hand in hand het terrein af. Ik heb toch een alleen maar kinderen hier rondlopen. Niet te filmen.

Nog even wat anders, nog een probleempje oplossen.
Een jongen die op het CEG zit en werkelijk heel arm is, ik ken zijn familie en help hem daarom altijd met schriften en dergelijke, is komen melden dat hij water van de meiden van het internaat heeft gekregen en daardoor ziek is geworden. Hij zit nu onder de bulten; heeft jeuk en zijn mond is kapot. De bol waar hij uit had gedronken was niet schoon of er heeft iets in het water gezeten. Of ik hem maar even wil genezen:

Ja, zo lust ik er nog wel een paar. Maar goed; de meiden zijn op school, dus hij moet vanavond maar terug komen om zijn beklag te doen.

Jetse is witheet, is hij nou van de pot gerukt, ons een beetje beschuldigen van mensen ziek maken omdat we ze water geven als ze dorst hebben. Ik stuur hem vanavond wel weg.

Nee, jij blijft lekker binnen; dit ga ik regelen antwoord ik Jetse. Jij laat je hoofd niet zien.

Oke, de meiden komen uit school en ik heb 5 minuten voor die gozer terug komt. Ja, hij heeft water van Victoire gehad, ja hij komt hier vaker en dan steelt hij eten uit het internaat, nee we zeggen er niets van, want het is een jongen en anders krijgen we problemen op school.

Daar komt hij aan. Iedereen naar de pailotte; we gaan vergaderen.

Ik vraag hem zijn verhaal te doen, hij verteld dat hij putwater te drinken heeft gekregen en dat hij nu ziek is en wil dat maman hem geneest, want hii ziek geworden nadat hij hier water heeft gedronken.

Ik vertel hem ten eerste dat wij geen putwater drinken maar kraanwater en dat niemand van ons daar ziek van wordt. MAAR ... Wie heeft hem drinken gegeven? Victoire steekt haar vinger in de lucht. Ik vraag haar de bol te tonen waarmee ze hem te drinken heeft gegeven. Het is hun saus pannetje. Ik val me toch uit tegen haar en de rest van de meiden! Echt met een bulderstem: Zijn jullie nu helemaal idioot geworden. Komt hier een vreemde en dan geef je die vreemde drinken uit een bol voor algemeen gebruik! Beseffen jullie wel wat je doet! Nu moet ik iedereen weer deparasiteren, hoe weet je of die vreemdeling geen wormen of andere parasieten heeft? Dit kost mij handen vol geld, ik heb jullie net ontwormd. Iedereen kijkt bang naar maman die zo tekeer gaat. Alleen Martine heeft het door. Die begint te lachen. MARTINE! Ik ben SERIEUS, houdt op met lachen. Jullie hebben geen idee hoe dom jullie bezig zijn.

Ik ·kalmeer· en vertel hun medescholier dat het echt van belang is dat hij in het vervolg gewoon water uit de buitenkraan drinkt met de daarvoor bestemde bol en dat ik niet meer wil dat hij uit een bol van de meiden drinkt; want ik weet niet wat voor ziektes hij onder de leden heeft en nu moet ik alle meiden weer controleren.

De jongen knikt bedeesd. Ik vertel hem dat hij onmogelijk ziek kan zijn geworden van ons drinkwater, maar dat ik zijn gezinssituatie ken en dat hij gewoon bij me kan komen als hij medische hulp nodig heeft zonder dit soort smoesen te verzinnen.

Ook weet ik dat hij eten jat uit het internaat en ik snap dat hij honger heeft MAAR ... Het internaat is verboden gebied voor iedereen die een penis heeft, dus ook voor hem en een volgende keer laat ik hem door de wacht en de hond van het terrein afjagen als hij nog een keer in de buurt van het internaat komt! Hij kan vragen of ik er ben als hij me nodig heeft en als ik er niet ben komt hij gewoon een andere keer terug of hij wacht buiten de poort.

Ik geef hem een formulier om op het labo een aantal analyses te laten doen om te zien waarom hij bulten en jeuk heeft en geef hem ook nog wat geld voor de komende week, zodat hij op school pap kan kopen.

Hij blij naar huis, de meiden - die inmiddels snapten dat ik hun medescholier even op zijn plaats wilde zetten door tegen hen te keer te gaan - hadden reuze lol en Jetse en ik blij dat het zo opgelost is, want in principe kan je door zo iets onbenulligs hier in Afrika al in de problemen raken. En goed ook.

Dinsdag 27 februari
Ja hoor, het is weer zover. Ik ben sinds enkele dagen alleen in Cotonou en de hele tijd bang pech te krijgen. Today is the day.

Ik sta met pech langs de kant van de weg en niet zo zeunig ook; de auto doet helemaal niets meer. Dood als een pier.

Het is gelukkig een drukke weg maar niet de rue principal en het is overdag; want als vrouw in je uppie in Cotonou, terwijl we in afgelopen juni net zo een vervelende ervaring hebben gehad, nou dat geeft echt wel een beetje stress bij deze dame.

Maar alles gaat op zijn afrikaans. Er stoppen diverse brommers; ik laat een kerel bellen die zegt een technicien te kennen. Hij komt eraan. Na een uur wachten geef ik het op en geef een tweede gozer 1000 FCFA om op zoek te gaan naar een mecanicien. Die komt na een half uur zowaar terug met iemand die er verstand van heeft. Mijn accu is kapot: er moet een nieuwe komen. Dit is balen, volgende week heb ik er twee die uit de container komen. Ik bel Jetse die zegt dat het ding inderdaad af is en hij had gehoopt dat de accu het nog tot de container zou houden. Dus kopen die handel. Oke, de mecanien kent weer iemand die die dingen verkoopt dus vertrekt weer op de moto:

Ondertussen leunen er allemaal kerels over mijn motorkap heen en ik dank God dat het niet donker is. Mijn auto heb ik netjes op slot gedaan. Wijsheid komt door ervaring - ik leer nog wel wat voorzichter te zijn.

Even later komen er twee heren terug, met een accu en een bidon gedestileerd water. Ik bel Jetse weer, de prijs is oke zegt hij, ik moet gewoon zorgen dat ik thuis kom. Oke, maar het is een merkloze droge accu en de waterfles is gewoon open. Het ziet er niet eens schoon uit, laat staan gedestilleerd. Dat neem je niet, stuur hem maar terug. Als hij officieel accu’s verkoopt verkoopt hij ook ongeopende flessen demi water om te vullen, aldus mijn echtgenoot.

De man gaat weer weg en komt even later weer terug met een gesloten fles.

Oke, maar hoe krijg je demiwater in die gaatjes van de accu? Met een oliefilter van iemand die langs de kant van de weg staat! Ik verbaas me nergens meer over en als het dan ook nog niet voldoende blijkt te zijn en de man met een geopende fles terug komt mag hij van mij er kraanwater ingooien, als ik maar thuis kom.

Een andere meneer vind echter dat ik 5.000 FCFA teveel betaal voor het geheel: Hij verteld me dat hij dit eraf heeft gehaald. Oke, dank je. Jetse belt ondertussen om te vragen hoe de stand van zaken is, leve de telefoon. Ik meld dat de accu niet blijkt te passen en ze nu alle vloeistof reservoirs eruit hebben gesloopt en aan de draden lopen te trekken om deze bij de accu te krijgen:

Jetse wil dit allemaal niet langer aanhoren en hangt op. Lekker, maar ik moet het wel goedvinden, wat moet ik anders? Ik wil voor het donker thuis zijn.

Uiteindelijk is alles geregeld, alleen blijkt er nog wat anders kapot te zijn, afgebroken. Iets dat met de versnelling te maken heeft. Hoe kan dit? Weet ik veel, ik kijk toch niet onder die motorkap! Dan moet dat morgen vervangen door de Nissan garage, want dat onderdeel hebben ze niet. Oke, ik ga morgen naar de Nissan garage. Later bedenk ik me dat zij het misschien wel hebben afgebroken met hun getrek en geduw.

Als alles geregeld is vraagt de man die 5.000 FCFA voor me heeft gekort wat hij krijgt. Zuchtend geef ik hem 2.000 FCFA. We zijn inmiddels 5 uur verder, mijn afspraken kon ik gelukkig – dank zij de moderne technologie – afberichten en ik ga terug naar Calavi, anders ben ik nog te laat voor de afspraak bij mijn logeeradres.

Woensdag 28 maart
Nissan bekijkt het afgebroken onderdeel en vraagt me morgenochtend terug te komen; alleen het onderdeel kost al bijna 150 EURO en het gaat minimaal 4 uur duren om dit te vervangen. Tjonge jonge.

Ondertussen hoor ik in de haven dat de boot een hele week vertraging heeft. Ik ga een biertje drinken en bedenken wat het handigst is.

donderdag 01 maart
Auto is gemaakt, het onderdeel lag in drie stukken in mijn motor. Volgens de garage droogte en slecht wegdek. Dit komt me heel bekend voor. Ik mag het onderdeel als bewijs meenemen voor Jetse. Nou dat geloof ik wel, gooi maar op jullie afvalberg.

Ik rijd naar de farmacie waar ik 300 muskietennetten heb besteld voor Tikkona, een van de vrouwengroepen. Er staan 6 enorm grote zakken klaar die nageteld moeten worden. Hoe krijg ik dat allemaal in mijn auto mee naar Boukombé? Nooit gerealiseerd hoeveel 300 muskietennetten zijn. Het past, maar ontrekt wel het een en ander aan het gezicht.

De container:
Ik regel alles met iedereen voor de container, blijf hier niet nog weer een dikke week rondhangen. Dingen die ik al kan betalen betaal ik, papieren overhandig ik aan iemand die ik ken, rest wordt betaald als we weer in Cotonou zijn. We komen in april terug dus dan krijgt ieder zijn deel.

Ik moet en wil dit zo doen. Al is het maar om vertrouwen terug te winnen in Afrikaners voor mezelf; na alles wat wij hebben meegemaakt en na alles wat Huib hier heeft meegemaakt.

Anders blijft het de sfeer van · Je kunt geen Afrikaner vertrouwen · en dat is niet waar. Dat wil ik voor mezelf hier ook weer mee bewijzen. Want door alles raken ook Jetse en ik zo in het negatieve en dat kan en mag niet de bedoeling zijn. Dan kunnen we allemaal beter stoppen met alles.

Er gebeuren zoveel slechte dingen op de wereld die gedaan en gedirigeerd worden door blanken. Laten we dat ook niet vergeten. Ik wil dat in iedergeval niet vergeten.

Er zijn slachtoffers, altijd, blanken maar ook zwarten. De wereld wordt geregeerd door de macht van het geld en dat is wat verrot is en maakt dat er slachtoffers vallen. Iedere dag weer, grote slachtoffers en kleine slachtoffers.

allemaal een dikke knuffel,

Marjan