2007 wk26 Labo uitslagen

Maandag 25 juni 2007
Wat we allemaal niet aan uitslagen vinden. Ik kan dit met mijn Nederlandse verstand niet begrijpen. Vandaag een moeder met een kind zo ziek, ik geef een eerste behandeling en verdere medicijnen en vertel haar dat ze vrijdag terug moet komen voor controle. Het kind is ruim een jaar en weegt nog geen 6 kg dus veel weerstand heeft het niet. Wat denken jullie dat ze zegt? Ze kan niet terug komen want ze moet op het land werken. Het regent nu, dus er moet gezaaid worden. Ik vertel haar dat ze verantwoording moet nemen voor haar kind. Als ze niet terug komt gaat het zeker dood. In Nederland zou het direct opgenomen worden.

Maar gelukkig, ze begrijpt het en beloofd me terug te komen om te zien of de medicijnen hun werk goed doen.

Woensdag 27 juni 2007
Voor de eerste keer hebben we een van onze weduwen getest op HIV en jawel, ze is positief. Je denkt wel steeds aan deze mogelijkheid, maar als je er mee geconfronteerd wordt is het toch wat anders. Dit geeft toch wel ernstig te denken. We hebben dus eigenlijk een heel groot probleem hier in de regio. En een probleem waar niet over gesproken kan worden. Immers het bestaat niet, dat vind je alleen elders, in de grote stad misschien.

Deze weduwe heeft vorige week een miskraam gehad en wilde nu NORplant laten zetten op kosten van FSAB om niet meer zwanger te geraken. Maar ze is steeds zo moe en altijd ziek en onderweg. Reeds 7 kinderen gebaard waarvan 6 nog in leven. Dus hoop je dat dat de oorzaak is. Maar goed, wat kunnen we doen? In ieder geval moet ze doorgestuurd naar Natitingou om daar de confirmatie test te doen en in het gratis programma van de medicatie zien te geraken.

Guinevieve en ik bespreken het probleem en we besluiten om te beginnen alle door ons geadopteerde weduwen en eventueel anderen die komen willen, voorlichting te geven in de pailotte. Vervelende is dat er zo een enorm taboe rust op dit soort dingen. Gelukkig is Viefje een kei van een voorlichtster, dus dit kan ik dit met een gerust hart aan haar overlaten.

Donderdag 28 juni
Een vrouw, moeder van 13 kinderen, thuis bevallen, wordt door haar man - achter op de fiets - gebracht. Haar buik is zo dik en opgezwollen en ze is helemaal van de wereld. De verloskundige wordt erbij gehaald, maar evacuatie heeft geen zin meer. Een half uurtje later hebben we er 13 half wezen bij. Papa zal waarschijnlijk de baby te vondeling leggen of weg brengen naar de nonnen. Immers het is de schuld van deze laatste baby dat de moeder is overleden. Dat hijzelf wat minder kinderen zou moeten maken beseft hij niet. Dat hij had moeten zorgen dat zijn vrouw in het ziekenhuis was bevallen is ook iets dat moeilijk te begrijpen is. Ze heeft het toch altijd thuis gedaan? Voor de moeder ben ik haast blij dat haar wereldse taak erop zit. Raar dat je zo gaat denken hier.

Vrijdag 29 juni,
De kleine is terug geweest en echt zo enorm opgeknapt. Nog niet genezen leggen we uit, maar wel een heel eind op de goede weg. We werken gestaag door, want Sophie is voor twee dagen opleiding in Natitingou. Desondanks kwam Hortence donderdag te laat aanzetten, omdat het regende. Nou dat viel even verkeerd bij deze dame. Gelukkig was ze vandaag van weeromstuit een half uur te vroeg. Maar dan zie je toch het verschil in werktempo en mentaliteit. Jetse en ik hebben dus beide dagen zonder pauze op het labo gewerkt van 7 tot 19 uur. Vierkante ogen van het mic kijken, leven op evergreens uit Nederland en dan vrijdagavond eindelijk dat zo eerlijk verdiende biertje tegen de dorst ?. Nou dan weten jullie het wel. Zaterdag zal Jetse de rest afmaken. Handmatig werken, daar gaat heel veel tijd in zitten. Goed dat we van de oude stempel zijn.
Zaterdag 30 juni, eerste bijeenkomst met 6 van onze weduwen. Twee daarvan uit Koumagou B. We bespreken de NORplant en de infecties die de vrouwen oplopen door de nachtelijke visite. Echter de twee dames uit Koumagou B zeggen heel stellig, nee, ik duld geen man. Ze komen wel, maar ik zeg: als je niet bereidt bent voor mijn kinderen te zorgen krijg je ook geen seks. Geen man wil me helpen dus ik houd mijn deur gesloten.

Geweldig om dit te horen. Echter even later blijkt waarom het verschil er is, want de andere dames gaan in de verdediging door te vertellen dat ze het eten dat hen gegeven wordt echt nodig hebben en het blijkt dat het land van de beide weduwen uit Koumagou B voldoende oplevert om met hun kinderen te overleven en van de anderen niet.
Maar goed, weer een bevestiging dat het echt bittere noodzaak is als de vrouwen dit toelaten en bovendien is goed in het klein te gaan beseffen dat we echt een probleem hebben met de HIV gevallen.

Ze gaan over het een en ander nadenken en allemaal met een crème naar huis want iedereen heeft jeuk tussen de benen.

Liefs en een dikke knuf,
Marjan Kroone