gasten column Cyrille Krul

 

 

Thuis na 4 weken Benin.

 

Terwijl ik naar buiten kijk en de sneeuwvlokken naar beneden zie dwarrelen, realiseer ik me dat dit wel een heel absurd verschil is met een week geleden. Het is niet zo gek dat het even duurt de draad weer op te pakken. Mijn verblijf in Benin was indrukwekkend, leerzaam, leuk, mooi, fascinerend, heftig, boeiend, maar niet in een woord samen te vatten!

In januari 2005 was ik met de zogenaamde ‘ATOS groep’ in Boukombé. Daar hebben we toen voornamelijk gewerkt aan het opknappen van het Centre de Santé en het nieuwe laboratorium. Dit keer had Marjan me gevraagd de Farmacie opnieuw in te richten en te inventariseren. Daarnaast wilde ik vooral de gelegenheid aangrijpen veel mensen te ontmoeten en meer te weten te komen over ons nieuwe project in Koutchagou en een beter gevoel te krijgen over wat goed gaat en minder goed. Op deze manier wordt het ook voor ons als bestuur hopelijk makkelijker berichten uit Benin te begrijpen, en kunnen we vervolgens vanuit NL Marjan en Jetse weer beter helpen!

De eerste week hebben we ons vooral gericht op de contacten bij ministeries en andere NGO´s. Marjan, meesteres in netwerken, heeft haar netwerk weer kunnen uitbereiden. De jaarverslagen werden, hoewel in het Nederlands, zeer goed ontvangen (beelden zeggen vaak meer dan woorden… )

 

In Boukombé blijkt dat Marjan al snel zich weer helemaal thuis voelt, alsof ze niet weg is geweest. Ook voor mij is het een bekende omgeving en roept goede herinneringen op. De geuren, de kleuren, de mensen, alleen nog even wennen aan de warmte J

 

Er volgen nog drie geweldige weken in het Noorden. Al direct maak ik kennis met de mensen van Kuweeri en zoeken we een mooie plaats voor het nieuwe Robbenhuis. Er is intensief overleg en veranderen 3 keer van plan. Uiteindelijk wordt het een prachtige plek onder een mango boom. Het terrein is enorm groot, genoeg ruimte voor alle mooie plannen die we hebben. Marjan droomt weg over haar ‘petit Tanguiéta’, om vervolgens direct er bij te zeggen dat t nog jaren zal duren J Dat is waar, maar ik zie voor me hoe deze omgeving zal opbloeien als het Centre kan uitbereiden en de mensen de weg naar Koutchagou weten te vinden. 

 

De aankomst van de container was een bijzonder moment. Het is altijd spannend of deze wel aan komt, want helaas zijn er ook containers die onder in t ravijn belanden zagen we met name op de weg naar Togo. Maar Thomas heeft onze container veilig naar Boukombé gebracht en als de deuren van de container open gaan gaat staat t kippenvel op me armen. De geoliede logistieke machine (lees Marjan en Jetse) zorgt er voor dat binnen 3 uur de container leeg is. Het uitpakken kan beginnen!

We bezoeken veel scholen om de kinderen blij te maken met een schooltasje uit NL. Hierin zit schrijfmateriaal, zeep, rijst en een speeltje. De kinderen zijn enorm blij en een spelletje domino blijkt te lachspieren goed te activeren. We proberen vooral de meiden te stimuleren door te leren en vertellen over de meiden in het internaat die naar CEG gaan. Daarnaast geven we de kinderen ook een parasietenkuur, parasieteninfectie is een groot probleem met name in de afgelegen dorpen, waar de watervoorzieningen slecht zijn.

Helaas waren er tijdens mijn verblijf ook minder leuke dingen.

Het CAMA (blindeninstituut) heeft het zwaar. Er zijn nog maar weinig leerlingen, het salaris van de leraren kan niet betaald worden en ondersteuning van de overheid lijkt nog ver weg. Maar de jongens zijn blij met de kleine dingen die ze hebben. 

Het overlijden van Judith, een van de 3 meisjes die door mij en me familie werden ondersteund, heeft enorme indruk op me gemaakt. Judith was 15 jaar en is overleden in het ziekenhuis in Natitingou. Vervolgens is haar lichaam op de brommer door Albert en haar vader naar Boukombe vervoerd en daar direct begraven. Volgens de traditie was geen ceremonie of moment van afscheid. Wij hadden daar wel behoefte aan en zijn naar haar graf, aan de rand van het dorp, gelopen om stil te staan bij overlijden en vooral de reden van haar overlijden, vermoedelijk aan de gevolgen van een illegale abortus. Verkrachting en abortus is een thema waar we veel over hebben gesproken en onze aandacht heeft. Het was fijn om dit trieste moment samen met het personeel te kunnen delen.

De laatste dag in Boukombé werd ik aangenaam verrast met een afscheidfeestje. Vrouwen en kinderen hebben voor me gezongen en gedanst. Natuurlijk werd ik uitgenodigd mee te doen en heb ik een poging gedaan ook zo soepel te dansen J. Daarna lekker pat rouge gegeten (ja ik vond deze echt lekker!). Het was erg ontroerend toen ze allemaal voor me gingen bidden, voor een goede terugreis en dat ik maar snel een keer terug moest komen. Gelukkig was t donker en kon ik me tranen heerlijk laten lopen. Wat een fantastische mensen, die verdienen het om meer kansen te krijgen en het is mijn taak hun te helpen deze kansen te verwezenlijken! Ze hebben mijn hart gestolen….   

Mijn verblijf in Benin heeft me meer inzicht gegeven in het reilen en zeilen van de stichting in relatie tot de overheid, andere NGOs, de bevolking etc. Het is dagelijks manoeuvreren en keuzes maken. Wie en wat gaan we wel doen en wat niet? We kunnen helaas, hoe graag je ook zou willen want als je daar bent gaat iedereen je aan t hart, niet iedereen helpen. Maar daarnaast heb ik ook veel plezier gehad en genoten van een maand nieuwe inspiraties op doen. Nu maar eens kijken of ik hier in ons koude kikkerlandje weer kan aarden J

Lieve mensen in Benin, ik kom jullie snel weer opzoeken (maar eerst nog even Frans leren)

Dikke knuf,

Cyrille