Stress in Afrika of relaxed werken?

Degene die denkt dat het allemaal lekker relaxed werken is in Afrika omdat alles zo langzaam gaat moet ik hevig teleurstellen. Wat een stress kun je hebben omdát het zo traag gaat, gewoon al het lopen, het handelen, het iets snappen, het werk, de ontwikkeling, de procedures en noem maar op.

 

Vaak maakt dat niet uit, maar soms kan het aan je vreten. Vorige week verliep echt niet lekker, betreffende van alles en nog wat, puinhopen die gecreëerd worden door anderen en waar je dan – eigenlijk te laat – alsnog een oplossing voor moet regelen. En dan heb je soms het gevoel dat je met kinderen aan het werk bent in plaats van met volwassenen. Daarnaast is zo dat men je snel weet te vinden als men iets van je nodig heeft en dan kan het ook niet vlug genoeg gaan, maar wee als het de andere kant opgaat. Dan is het opeens weer Afrika, waar je geduld moet hebben……

 

Afijn, tegen de tijd dat ik dood ga zal ik alle geduld van de wereld hebben vergaard J J J.

 

Maar gisteren is de nieuwe week goed begonnen met zeer moeilijke gesprekken waarvan we uiteindelijk toch kunnen zeggen: daar zijn we weer mooi doorheen gekomen. We zijn weer wijzer. Wat een leerproces de hele tijd, ongelooflijk.

Dus vanmorgen had ik mijn wekelijkse vrouwenspreekuur en het was lekker druk. Echter op een gegeven moment komen er twee terug – die van 35 km ver zijn komen lopen om hun probleem te vertellen – met het verhaal dat ons labo ze terug heeft gestuurd, er zijn teveel zieken dus ze moeten morgen maar terug komen.

 

Nu moet ik zeggen, Hortence is deze week alleen, Sophie is op cursus en Jetse komt later, dat is afgesproken. Hij is ook druk aan het werk op het terrein met voorbereidingen zodat de elektricien verder kan. We staan nl. steeds onder stroom als we een metalen apparaat aanraken in huis en het wordt op een of andere manier steeds erger. Er is veel onweer dus mogelijk heeft dat er mee te maken, maar hoogst irritant. Dus daar moet even voorrang aan gegeven worden voor straks weer allerlei apparatuur verschroeid en een van ons neervalt omdat de SBEE op dat moment 1200 V afgeeft ipv 220 V.

 

Maar goed, daarom hoeven er nog geen mensen weggestuurd worden. Jetse gaat zich snel douchen en ik stuur de vrouwen terug naar het labo om alsnog geprikt en geholpen te worden. Aan het einde van de morgen kom ik ook op het labo om te zien of ik kan helpen en Jetse verteld me dat Hortence heeft gemeld dat ze niet van plan is over te werken als Sophie er niet is en dat ze na de contracturen naar huis gaat.

 

Ik val van mijn geloof. Mijn bloeddruk stijgt tot over de 200. Wat zeg je me nou? 

Ja, zegt Jetse, ze is niet van plan tot 20 uur werken omdat wij zoveel patiënten hebben. (ons labo is open van 8-13 u en van 16-19 u)

 

Dit is echt niet goed voor mijn bloeddruk zeg ik. Ook niet voor de mijne, antwoord mijn kerel. Maar zeg maar niets, we praten er later wel over als we rustig zijn.

 

Maar ja…wie mij een beetje kent…….. ik ga aan het werk, maar zeg nou eerlijk, dat is toch niet te doen in zo’n sfeertje. Ik kan het niet in ieder geval. Dus op een gegeven moment zeg ik: Hortence ik kan echt niet met je werken zo, dus ik ga naar huis en vanavond kom ik Jetse wel helpen als jij naar huis bent. Dit kost me mijn hart. Maar luister goed: Als ik in de toekomst weer in Nederland ben voor mijn studie en je hebt maanden niets te doen, dan wil ik nooit meer horen dat je op de bank zit als er geen patiënten zijn of dat je dan weggaat om andere dingen te doen – zoals de markt bezoeken onder werktijd. Dan maak je schoon en vul je voorraden aan en als alles schoon is en er zijn nog steeds geen patiënten dan ga je hetzelfde weer schoonmaken en weer schoonmaken. Je werkt dan ook alleen maar tijdens werkuren. Daarnaast zal ik je volgende week vrijdag persoonlijk je salaris geven hier op het labo en je hoeft zaterdag niet te komen als we de loterij hebben bij de salarisbetaling, immers dat is een festiviteit die niet is gepland tijdens werktijd, dus jammer voor je.

 

Daarna ging ik weg, mijn bloed kookte, niet te beschrijven. Thuis wacht Constant op me met een waslijst problemen dus dat is een goede afleiding. Problemen oplossen doe ik graag. Maar om half drie is Jetse nog steeds niet thuis. Ik heb al gegeten, maar even samen met mijn kerel rusten op het heetst van de dag is toch niet teveel gevraagd. Om 16 uur wacht er weer een afspraak. Ik bel Jetse en vraag hem hoelang hij nog nodig heeft. Ik ben bijna klaar, antwoord hij. Ben je alleen? Is mijn vraag. Nee, Hortence is ook nog aan het werk. Wat zeg je nu??? Ja, ze is blijkbaar zo geschrokken van je deze morgen, dat ze om 13 uur niet naar huis is gegaan, anders zou ze mij alleen laten met het werk. Nou ja, soms moet je boos worden om ogen te open. Maar na vorige week met alle andere dingen, tjonge jonge, wat relaxed zeg, werken in Afrika……….

 

Maar goed, de eerste regens zijn gevallen dus de bomen zijn zo prachtig.

 

 

 

 Ik heb vanmiddag lekker gewerkt met Viefje, morgen gaan we samen weer op pad. Het laatste dorpbezoek heeft weer ontzettend veel werk opgeleverd en mensen gericht van medicijnen voorzien. Arme sloebers die niet bereikt worden als we op onze gat blijven zitten wachten op de dingen die komen gaan.

Dus hoe je het ook wendt of keert, als er dan weer iemand komt bedanken in natura, dan denk je: oké, het is een kwestie van de lange adem. Drie stappen vooruit en twee achteruit, iedere keer weer.

 

Wat moet ik nog veel leren, vooral geduld en begrip voor dingen die anders gaan dan bij ons. Niet alleen observeren en praten met de mensen hier over het hoe en waarom, maar ook zelf nadenken en conclusies vormen en ook weer herzien door het proces van voortschrijdend inzicht.

 

Maar wat kost het allemaal een energie en als iemand me vraagt: waarom blijf je hier, waarom ga je niet terug? Het leven is zoveel eenvoudiger in Europa. Dan kan ik alleen maar antwoorden: omdat ik zoveel voel, voor jullie stam, voor jullie mensen, voor Afrika, voor de moeilijkheden die steeds weer overwonnen moeten worden, de struggle for life waar we mee dealen, de acceptatie van de dood, de blijdschap om kleine dingen. En dan weet ik: de victorie van het succes verdrijft straks weer de stress.

 

Liefs allemaal,

 

Marjan