Rudy en skeletvrouwtjes

Vorige week een paar dagen naar Cotonou geweest. Dat was hard nodig, even afstand van de dingen die hier gebeuren, even bijkomen van alle drukte van de afgelopen maanden, even een beetje het gevoel te hebben dat er nog wat beschaving is in dit land. Een motor besteld, Kerstinkopen gedaan. Onszelf getrakteerd op kip in blik en een blik artisjokkenharten en asperges. Wat zullen we smullen met Kerst. Er is Kerstmarkt in Cotonou, maar daar heb ik echt geen zin in, nergens in het land merk je dat het Kerst is en dan zou ik naar zo’n Kerstmarkt gaan. Dat kan alleen maar een afknapper worden.

 

Maar…Rudy wordt vreselijk ziek de dag van vertrek, overgeven en nog eens overgeven. We reizen terug maar ik ben werkelijk bang dat hij er tussen uit knijpt, het is zo ontzettend heet en hij alles wat hij drinkt gooit hij er gelijk weer uit. Hij draait met zijn ogen en zwalkt op de achterbank. Naar een dierenarts?? De dierenarts in Natitingou weet alleen iets over ontwormen en heeft een hond van me gedood door een slecht uitgevoerde castratie, dus die mag geen hond meer aanraken van me. Vertrouwen verloren.

Dus maar gestopt bij een apotheek. Zelf spuiten, antibraakmiddel en infuusvloeistof gekocht en jawel, onze hond aan het glucose-infuus in een kroegje langs de kant van de weg, terwijl wij aan de coca cola gaan. Hij laat het allemaal gebeuren en mensen die komen kijken denken werkelijk dat ik gek ben, maar dat interesseert me helemaal niets. Warempel, hij heeft 125 cc glucose naar binnen en na een tijdje komt hij weer overeind. Loopt weer netjes naast me en haast zonder te zwalken. Wat ben ik toch blij met al die opgedane kennis van de laatste jaren. Was het niet beter geworden dan waren we terug gegaan naar Cotonou naar onze dierenarts daar.

 

De rest van de reis blijf ik naast hem zitten, we stoppen vaak en geven we hem nog een keer. Al met al wordt het een latertje en we komen pas in Boukombé aan als het al donker is. Iedereen was ongerust, maar ze zijn werkelijk geschokt als ze Rudy als een dweil uit de auto zien springen. Het is grappig hoe gek ons personeel op onze honden zijn. Waarschijnlijk ook omdat ze zien hoeveel deze dieren voor ons betekenen.

 

Lara was thuis gebleven, dus die klimt dolenthousiast over de schutting als ze de auto hoort aankomen, maar Rudy staat nog lang niet op ontvangst. Gefrustreerd vlooit ze hem in zijn nek, maar geen reactie van haar vriend. Die nacht slaapt hij bij ons op de kamer en krijgt hij nog wat infuus. De volgende dag is hij al wat opgeknapt, eet en drinkt weer wat zonder over te geven, maar na 48 uur zijn we pas weer gerust. Hij rent als vanouds als een gek achter Lara aan. Hij ligt ook weer op de bank, wat niet mag! - dus hij is weer beter…… Pffffffffff……………wat kun je in zak en as zitten voor zo’n lief mormel.

 

Er komt een groep van 11 vrouwen uit Koumagou A bij me. Ze zijn gezamenlijk komen lopen en wachten geduldig op elkaar. Iedereen is even vies, kapotte T-shirts, een oude lap als pagne. Elke vrouw heeft dezelfde klachten: al jaren buikpijn, moe, anemie, bloed poepen. De zwaarste weegt 47 kg en de lichtste 36 kg. Deze skeletjes, dit zijn de vrouwen waarvoor ik hier ben. Slechts twee van hen hebben een man, de rest is weduwe. De beide getrouwde vrouwen hebben de bijdrage van 75 Eurocent, de rest vraagt of ze mogen betalen in natura. Ze willen gezamenlijk wat inleveren. Geen probleem, kom maar op met eieren en haricot. Het liefst deed ik jullie helemaal gratis, maar dat kan niet.

 

Echter eerst de hele groep naar het labo voor onderzoek. En jawel, niet een uitzondering, iedereen heeft Bilharizia. Wat is dit toch? Schistosoma County zeggen Jetse en ik steeds weer. Maar wat kun je er aan doen? Het is een rotziekte die je langzaam maar zeker vermoordt. En werkelijk het is hier vergeven van deze parasieten, we weten precies de plekken aan te wijzen.

 

Laten we hopen dat daar ooit een oplossing voor komt.

 

Veel liefs uit Boukombé,

 

Marjan