Wild spotten, waterproblemen en leren keuzes te maken.

Het laatste weekeinde van maart is het dan eindelijk zo ver. Jetse en ik zijn 2 dagen vrij om het Parc de Pendjari te bezoeken. Verjaardagscadeautje voor elkaar. Al ruim negen jaar hier werkzaam en mijn kerel heeft nog nooit een toeristisch bezoekje aan dit wildpark gemaakt, dus dat moet nu maar een keer gebeuren.

 

In het park zien we veel dieren, vooral olifanten. Een kudde van ca 50 stuks steekt voor onze auto de weg over. Moeders en tantes duwen kleintjes vooruit omdat ze moeten opschieten. Wat een prachtig gezicht. Een ongelooflijk grote bul stapt alleen rond. Dit is een goede plek voor onze chauffeur, die ijverig olifantenpoep verzamelt om zeep van te maken. Dat goed is voor mensen die behekst zijn. Alleen al het wassen hiermee verdrijft de slechte geesten die bezit van je hebben genomen, zo legt hij ons heel serieus uit.

 

7 april. Mijn eerste brousse dag sinds 8 maanden. Wat leuk, wat heerlijk om weer de dorpen in te gaan. Het is een school aan in het arrondissement van Manta. De brug nog steeds stuk, al drie jaar inmiddels. Dus geen verrassing voor me dat ik nog steeds 20 km om moet rijden voor een andere brug. We meten en wegen, kijken ogen na, deparasiteren, vitamine A, voorlichting over hygiëne. Leuk, leuk, leuk. Ook hebben we de ouders uitgenodigd om voorgelicht te worden over hygiëne, zodat de kinderen thuis met hun ouders kunnen praten over datgene wat ze gehoord hebben. Ouders betrokken krijgen bij scholing, dat is een moeizaam proces. Als dank keren we terug met eieren, sorgho en mango’s.

 

Thuis wacht mij een onaangename verrassing. Grote drukte op het terrein, we worden afgesloten van het water want we hebben onze rekening niet op tijd betaald. Wat is dat voor onzin? Nicaise is de afgelopen week 3 keer heen geweest om te betalen, nooit iemand op zijn post en nu gaan ze ons afsluiten? Omdat zij hun werk niet doen moeten wij boeten? Dit kan ook alleen maar in Afrika! Ik ben pisnijdig, niet te beschrijven. Nicaise heeft vanmorgen alsnog betaald, maar dat lost het probleem niet op, men wil ons alsnog afsluiten. Te laat is te laat en regels zijn regels, zo verteld men mij. Hallo, wie houdt zich hier aan welke regels? Ik voel met tante Sydonia met sterretjes en gekke tekens boven mijn hoofd van kwaadheid.

 

Gelukkig ken ik de directeur heel goed. Ik bel hem op en vraag of hij soms zin heeft om met me te vechten. Want dan kom ik nu, stante pede langs op zijn bureau om hem ongelooflijk aan zijn oren te trekken. Omdat zijn personeel niet goed werkt worden wij nu afgesloten van het water?. Nee madame, dat mag niet gebeuren. Dacht ik dus ook! Oké, ik regel het probleem ter plekke, per mobiele telefoon. Een jaar geleden had dit dus niet gekund omdat we toen nog geen telefoonpalen hadden. Deze masten vervuilen ons landschap maar op dit moment ben ik zooooooooo blij dat ze er staan.

 

Zaterdag 12 april komt Florence, als afgevaardigde van het meisjesinternaat, voor de zoveelste keer klagen over Alice. Iedere keer is er wat anders, er is niet genoeg gekocht op de markt, de sauspot is bijna leeg en al dat soort flauwekul. Ik heb Alice hier al op aangesproken en het geldprobleem met de markt opgelost door de meiden zelf de boodschappen te laten doen. Maar nu weer gezeur over het eten. Florence, zeg ik, er is maar één oplossing en dat is dat jullie zelf gaan koken maar... dan mag je het zelf uit naam van het internaat gaat zeggen tegen Alice. Nee maman, dat kan niet, dan zal ze boos worden.

 

Dat is zo, maar ik ben het gezeur meer dan beu. Dus òf jullie accepteren haar werk, òf we gaan haar ontslaan. Maar in dat geval ben jij erbij aanwezig, als voorzitster. Dan kun jezelf vertellen wat er gebeurd is. Aan jullie de keuze. Ik wil niet meer lastig gevallen worden voor dit soort futiliteiten. Ergens moet er een plekje zijn waar wat rust is en dat is hier op dit terrein.

 

De meiden (leeftijden 13-15 jaar) nemen dat weekeind een dapper besluit en vertellen dat ze liever zelf gaan koken. Oké, maandagochtend voeren we het gesprek. Details zal ik jullie besparen, maar groot was mijn verbazing over de snelheid waarmee Florence in haar rol groeide. Ze begon heel timide, maar werd echt geëmotioneerd en goed gemotiveerd naarmate ze besefte wat er allemaal gespeeld heeft de afgelopen 3 jaar. En wat zei ze op een gegeven moment tegen Alice? Natuurlijk steel je eten en geld van de markt. Alle zwarten stelen, maar moet je nu zoveel stelen dat wij geen saus bij onze path hebben? Je kunt toch ook wat minder nemen?

 

Als je daar dan bijzit, dan besef je weer heel goed waarom niemand hier iemand vertrouwt. Omdat iets nemen van de grote hoop, waar dan ook, sociaal geaccepteerd is. Echter je weet nooit wanneer jouw hoop aan de beurt is. De grote tegenstelling is dat je je fiets niet op slot hoeft te doen en zelfs met je tas aan het stuur is niemand die er iets uit haalt of er mee vandoor gaat.

 

En dan de broussemensen, de afgelopen week kwam een vrouwtje 200 FCFA brengen die ze nog moest betalen sinds januari 2006. Dit soort tegenstellingen blijven bijzonder en soms moeilijk te begrijpen.

 

Afijn ik heb met de meiden naderhand nog een goed gesprek gehad. Uitgelegd dat je beslissingen moet nemen in je leven en dat je de consequenties moet proberen in te schatten, dan een keuze maken en de gevolgen ook aanvaarden. Geen enkele keuze is volmaakt, maar geen keuze maken is per definitie fout.

 

Als voorbeeld gaf ik Abraham uit het Oude Testament. Stel dat Abraham niet Hagar, maar Sarah had verbannen naar de woestijn. Had Sarah dan ook water gevonden? Zou Sarah genoeg vechtlust hebben gehad om Isaac in leven te houden? Zou Isaac ook de stamvader van de moslims zijn geworden?

 

Of stel dat Abraham zijn beide vrouwen Sarah en Hagar had aangehouden en Sarah de erfenis had gegund aan beide kinderen van haar man. Dan waren Ismaël en Isaac gezamenlijk opgegroeid bij hun vader. Hoe had onze wereld er dan nu uitgezien?

 

Ciao,

 

Marjan